Dagje Dunedin

Dagje Peninsula Otaga

Vanmorgen zijn we eerst weer uitgebreid gaan ontbijten in het hotel. Daarna even lopend naar het informatiecentrum gelopen. Eerst een steile helling af en daarna weer naar boven. Dat valt nog steeds niet mee met mijn rare been.
In het informatiecentrum folders gehaald voor activiteiten vandaag. Papa had wel al in zijn hoofd wat we ongeveer gingen doen, maar daar krijg je folders en meer informatie over bereikbaarheid en openingstijden. Als het nodig is om te boeken, dan kunnen zij dat alvast doen.
We hebben drie dingen bezocht vandaag. Allemaal gelegen op het schiereiland net buiten Dunedin. Echt heel groot en dit vormt ook de begrenzing aan één kant van de baai waarin de haven van Dunedin ligt.
We zijn eerst naar een kasteel gereden dat midden op het schiereiland op het hoogste punt ligt.
Het is een Victoriaans kasteel, zoals Balmoral in Schotland van de koninklijke familie. Dus geen defensief kasteel, zoals kastelen in de Middeleeuwen.
Het is een mooi gebouw, er zit een soort toren aan, maar verder lijkt het echt niet op een kasteel. Wel ligt er een parkachtige mooie tuin omheen. Het is gebouwd door een Schot die eerst woonde en werkte in Australië en die door zijn werk in Nieuw Zeeland terecht kwam. Midden in de 19de eeuw startte de bouw, hetgeen een hele klus geweest moet zijn, want er was daar niets. Geen werklieden, geen bouwmaterialen, behalve hout, geen wegen, alleen maar zee vlakbij.
De familie die het gebouwd heeft, is het niet goed vergaan, zelfmoorden, overlijden in het kraambed, toestanden over erfenissen, op een gegeven moment stond het leeg en in de zestiger jaren van de vorige eeuw, is het gekocht door de huidige eigenaren. Zij hadden de visie dat het in oude staat hersteld moest worden en opengesteld moest worden voor publiek, omdat het deel uitmaakt van de geschiedenis van Nieuw Zeeland. Ze zijn nog steeds bezig met de restauratie.
Op een gegeven moment , toen de oorspronkelijke familie er nog woonde, is er een balzaal aangebouwd met het doel de dochters te overtuigen dat er genoeg te doen was en niet uit huis te gaan.